Op een dag deed een cliënt van mij niet open. Misschien hoort ze me niet, dacht ik eerst. Maar toen ik eens goed door het raampje naast de voordeur keek, zag ik iemand op de grond liggen. Ik stond aan de grond genageld, ze was toch niet…? Tot mijn grote opluchting zag ik haar even later bewegen. Pfff. Ze reageerde echter totaal niet op mijn aanbellen en kloppen. Hoe kwam ik daar ooit binnen?
Toen dit voorval plaats vond, was ik nog maar een maand in dienst. We hadden bij de cursus een paar dingen geleerd over wat je moest doen in een noodgeval: bel naar kantoor of bel 112. Destijds hoorde ik dat aan als een droge mededeling, zo vaak zou het toch niet voorkomen? Blijkbaar toch wel!
Ik belde eerst maar naar kantoor. Gelukkig namen ze daar meteen op, en kreeg ik goede instructies wat ik moest doen. Te weten: de sleutel ergens uit een sleutelkastje halen, naar binnen gaan, mevrouw gerust stellen en vooral niet met haar gaan slepen. Dat lijkt misschien simpel, maar ik was best wel geschrokken. In de tussentijd belden zij de dokter. Ik werd weer rustig.
Wat een toestand voor deze mevrouw! Ze schrok zich wild toen ze mij ineens zag, en tegelijk was het een grote opluchting. Hoe lang ze daar al gelegen had, dat was niet duidelijk. Ze was behoorlijk in de war, koud en nat. Ze wist niet welke dag het was of hoe laat, alleen maar dat ze gisteren ziek was en dat het nu ‘wel weer ging’… Gelukkig maakte ze geen aanstalten om overeind te komen, zeker niet toen ik gezegd had dat de dokter onderweg was. Ondertussen friste ik haar een beetje op, voor zover dat lukte op de grond. Ik hielp haar schone kleren aan te trekken en gaf haar op verzoek wat koffie te drinken. Dankbaar klokte ze het naar binnen. Hoe lang zou ze al niets gegeten en gedronken hebben, vroeg ik me af.
Gelukkig kwam de huisarts al snel langs. Hij vond dat ik het goed gedaan had, maar hij schrok van de situatie. Wonder boven wonder had mevrouw niets gebroken, maar waarschijnlijk was ze uitgedroogd, oververmoeid en misschien had ze zelfs een longontsteking. Geen twijfel aan: ze moest naar het ziekenhuis. Hij vertelde het haar rustig maar met het nodige gezag. ‘Mag ik daarna weer terug naar huis?’ piepte mevrouw met een iel stemmetje. ‘Nee,’ zei de huisarts streng. ‘Nu is de grens bereikt.’ Oei, dat klonk serieus, mevrouw ging er niet eens tegenin. De dokter vertrok. Na een tijdje werd er weer aangebeld, dit keer door ambulance medewerkers. Ze tilden mevrouw op een brancard, en legden uit wat de bedoeling was. Zij begreep er niet veel van, ze dacht dat ze in een vliegtuig werd geïnstalleerd! Ik reed mee, want de familie was nog onderweg. Best apart zo voorin een ambulance. Gelukkig was het geen noodgeval, dus we reden rustig.
Om een lang verhaal kort te maken: deze mevrouw knapte wel wat op, maar mocht niet meer terug naar haar huis. Teveel risico op herhaling. Dus, naar een verpleeghuis. Maar of ze daar nou blij van werd? Ik wou dat ik het kon zeggen… Met weemoed dacht ik terug aan de tijd dat mijn vader naar een verpleeghuis moest. Hij was er ook niet enthousiast over, maar hij heeft er zulke gelukkige maanden gehad! Dát wens ik deze mevrouw echt van harte toe: liefdevolle verzorging, een veilige plek en rust op haar oude dag.
Joh , wat zal dat schrikken geweest zijn. Wel fijn om te lezen dat ze dan – ondanks alle veranderingen in de zorg – dan toch meteen op een beter plek komt dan alleen in huis zitten.
LikeLike
Ja dat was zeker schrikken! Gelukkig kwam ik nog op tijd, anders was het helemaal triest…
Maar de overgang van huis naar ziekenhuis naar verpleeghuis was wel heftig voor haar.
Gelukkig zijn er veel lieve verzorgenden voor al die oudjes 🤗
LikeGeliked door 1 persoon