90-plus en nog wat

Verrassend snel na het verzenden van het document – zie https://bllnstrk.wordpress.com/2022/01/31/90-plus/ – kreeg ik een telefoontje. Ik was aan het wandelen en verstond de naam niet goed. Maar al gauw bleek waar het om ging: het personenalarm voor mijn vader. Ik verwachtte eigenlijk dat we het document nog niet goed ingevuld hadden, of dat ze toch nog een toestemmingsverklaring nodig hadden van de huisarts. Maar nee, daar gingen zij niet over. Ze wilden een afspraak maken om de boel te installeren en wel over 4 dagen. Dan al? Daar had ik helemaal niet op gerekend!
Ik keek thuis in m’n agenda, overlegde met m’n broer en samen besloten we dat een week later ook best kon. Dan kon ik een nachtje bij m’n vader slapen en had ik er rustig de tijd voor.

De monteur zou die bewuste dag tussen 9 en 12 komen. Mijn vader en ik waren er klaar voor. Trring… ging de bel om 10 voor half 10. Daar was hij al. Ik deed de voordeur open en liet de man binnen. Mijn vader bleef op de achtergrond staan en zei niet zo veel. Zodoende liep de communicatie vooral via mij. ‘Nee hoor, ik hoef geen koffie. Waar staat het modem? Achter de bank? Tjees wat een oud geval, zeker al jaren niet meer vervangen. Bij welke provider zit u, meneer?’
Mijn vader had geen idee. ‘Volgens mij bij de KPN, dat staat er toch op?’ zei ik. ‘En dat modem is nog niet zo oud hoor, er is hier glasvezel aangelegd een aantal jaar geleden.’
De monteur zat een poosje te prutsen, terwijl mijn vader nog steeds de kat uit de boom keek. De monteur trok zich er niets van aan. Hij hield wel van een kletspraatje. Als kind had hij hier in de buurt vaak gekampeerd, vertelde hij. Bij een boerderij aan de Kagerplassen. ‘Echt waar?’ zei ik. ‘Ja’, zei hij, daar was een kleine camping en het was heel erg leuk. Zo heb ik geleerd op een trekker te rijden.’
Mijn vader liet zich nog niet uit de tent lokken. Ondertussen babbelde de monteur maar door. ‘Ja joh, dat waren nog eens mooie tijden. Lekker kamperen daar en zwemmen en natuurlijk vissen. We vingen daar zoveel, niet normaal!’

Nu had hij mijn vaders nieuwsgierigheid gewekt, want hij keek op.
‘Vissen?’ zei ik, ‘Daar hield jij vroeger toch ook van, pap?’ ‘O ja’, zei mijn vader, ‘Nou ja als klein jochie dan hè’.
De monteur vertelde enthousiast hoeveel vis hij wel binnenhaalde door een speciale techniek. Iets met een tros wormen en peuren. Ik wist niet waar hij het over had, maar mijn vader wel. ‘Wij hadden vroeger alleen maar een simpel hengeltje. We waren jaloers op die lui die konden peuren! Alleen vingen wij dan niks meer…’ Hij leek nog verontwaardigd, ook al was dit toch zeker 80 jaar geleden.

Ondertussen ging het aansluiten van het alarm niet zonder slag of stoot. Er werd gemompeld en gescholden toen het niet lukte. ‘Waar zit het hoofdkastje?’ vroeg de monteur.
Volgens hem was de boel echt verouderd. ‘Kijk hier zit nog een koperdraadje, weet je zeker dat het internet wel goed is aangesloten?’ vroeg hij nog eens. Ik begon nu ook te twijfelen.
Gelukkig gaf de monteur de moed niet op en knutselde verder. Ondertussen gaf hij mijn vader een polsbandje met een dikke knop erop. ‘Kijk meneer, doe die maar om. En nu houdt u hem ook voorlopig om. Ken u altijd iemand bellen als er wat mis is. Hier is de gebruiksaanwijzing, het is heel simpel’. Hij gaf mij een papier met instructies, en inderdaad zag het er niet moeilijk uit.
‘Druk is effe op dat alarm meneer, dan kunnen we testen of tie het doet,’ zei de monteur. Onzeker keek mijn vader naar het polsbandje. ‘Wat moet ik doen?’
‘Druk maar op die knop, ja ietsje harder nog,’ zei de monteur.
Er klonk een geluid door de kamer alsof er een oude telegraaf aan het ratelen was. ‘Wat gebeurt er nou toch allemaal?’ vroeg mijn vader ongerust.
‘Dit is niet goed’, mompelde de monteur voor zichzelf. Hij rommelde weer wat aan de draadjes en liet mijn vader nog een paar keer bellen. Net zolang tot er een vrouwenstem door de kamer klonk: ‘Met Sylvia, waarmee kan ik u helpen?’ ‘Hai Syl, met mij’, zei de monteur. ‘Alles goed? Ik ben bij mijn eerste cliënt vandaag. Nou, werk ze!’
Mijn vader moest daarna nog een keer naar Sylvia bellen, en ja hoor, het lukte! Al haperde het internet teveel naar de zin van de monteur, de operatie leek geslaagd.
Hij legde mijn vader voor de derde keer uit dat hij vanaf nu dat bandje 24 uur om moest houden. ‘Ik kom vanavond langs om te zien of u hem om heeft hoor!’ dreigde hij. Met nog als laatste instructie dat mijn vader vooral niet achter de bank moest gaan stofzuigen, vertrok hij.

‘Waarvoor heb ik dit bandje om?’ vroeg mijn vader mij zodra de monteur weg was. ‘En wat staat daar voor een kastje in de vensterbank?!’

Ik denk dat ik het die dag wel vijf keer uit heb moeten leggen, en nog snapte hij het allemaal niet precies. Ach ja, neem het hem maar eens kwalijk. Maar in elk geval, als er op een kwade dag iets met hem gebeurt, dan kan hij alarm slaan via de knop. Voor ons als kinderen toch een hele geruststelling.

Een week later vroeg ik hoe het ging met het alarm. ‘Oh best’, zei mijn vader, ‘Maar hij is nog niet één keer afgegaan!’ ‘Nee pap,’ zei ik weer geduldig, ‘dat ding gaat ook niet af. Jij moet op die knop drukken als je gevallen bent, of als je je ineens niet lekker voelt’.
Het blijft een vreemd geval voor mijn vader. Overdag is hij er nu aan gewend, maar ’s nachts doet hij zijn polsband af. ‘Ach, dan ligt ie gewoon op het nachtkastje,’ zegt hij. ‘Er gebeurt toch niks’. Laten we het hopen. En anders is daar nog altijd de buren tam-tam, gelukkig zijn er meer mensen die onze pa daar in de gaten houden! Techniek is tenslotte ook niet alles…