Welke dag is het vandaag?

‘Wat moeten we ook alweer meenemen?’ Zenuwachtig pakt mijn vader voor de zoveelste keer de brief die hij van het ziekenhuis gekregen heeft. Voor de zoveelste keer zeg ik wat we mee moeten nemen, die brief en zijn rijbewijs. Er ligt nog een stapel enveloppen op tafel. De meesten hebben niets met de afspraak morgen te maken, daarom leg ik ze aan de kant.
‘Maar hoe komen we dan in het ziekenhuis?’ vraagt mijn vader. ‘De buurvrouw brengt ons weg. Om acht uur morgenochtend haalt ze ons op.’ zeg ik.
Verbaasd kijkt m’n vader me aan, hoewel ik dit al voor de derde keer vertel.
‘Ik ben nog niet zo fit door corona, daarom rijdt zij met de auto,’ leg ik uit. ‘Zij weet de weg daar beter dan ik’.
‘Heb je corona gehad dan?’, vraagt m’n vader, alsof ik iets nieuws meedeel. Dat herinnert hem er ineens aan dat er een brief was van de GGD en weer pakt hij de stapel met brieven. Hij moet een afspraak maken voor een booster, maar dat lukt hem niet. Of ik dat ook nog even wil doen… natuurlijk!

De volgende ochtend vroeg lopen we het ziekenhuis binnen. De buurvrouw was stipt op tijd, en ondanks de ochtendspits hebben we het gered. Eerst naar het lab om bloed te laten prikken, dan een ziekenhuispasje maken bij de balie en dan naar de afdeling Geriatrie. Daar zijn we zelfs nog te vroeg; we moeten terug naar de wachtruimte.
‘Waar wachten we nou eigenlijk op?’ vraagt m’n vader. Goeie vraag, papa. Er staan hem vandaag een hele rits onderzoeken te wachten, omdat hij zo vergeetachtig wordt. Natuurlijk, mag je op je 90e wel wat vergeten. Maar de laatste tijd loopt het toch de spuigaten uit en zowel de huisarts als wij kinderen, vragen ons af of er niet meer aan de hand is.

Gelukkig, daar komt een verpleegkundige. Zij gaat zijn lengte en gewicht noteren. De lengte opmeten gaat goed, maar de weegschaal weigert dienst. ‘Zul je net zien,’ moppert ze tegen zichzelf. ‘Kom maar even mee naar een ander kamertje, meneer.’ Ook de andere weegschaal weigert dienst, maar na een paar tikken er tegenaan lukt het toch. ‘62,5’. Lijkt mij niet veel, mijn vader ziet er ook smaller uit de laatste tijd. Eet hij wel genoeg?

De verpleegkundige brengt ons naar een eigen kamer. Als je naar buiten kijkt, zie je bijna de middelbare school waar ik 40 jaar geleden gezeten heb. Grappig idee.
We gaan aan het tafeltje zitten dat voor het raam staat. Maar al snel komen er twee andere verpleegkundigen. ‘Even de bloeddruk meten meneer en een hartfilmpje maken.’
De jongste van de twee vindt het hartfilmpje niet mooi en maakt er nog één. ‘Zie je wat een lange halen?’ praat ze zacht tegen de andere verpleegkundige. Ik spits mijn oren, is er wat mis met het hart van mijn vader? Maar ik kom er niet achter; de zusters vertrekken weer. M’n vader trekt zijn overhemd weer aan en prutst met de knoopjes. In de brief stond dat je makkelijke kleding aan moest doen vanwege het aan- en uitkleden, maar ja, naar de dokter trek je natuurlijk fatsoenlijke kleren aan! Ik help hem maar even met die kleine knoopjes. Veters strikken gaat ook al niet. ‘Rustig aan pap, ik maak ze wel vast ‘. Hij is duidelijk van z’n à propos.
Daar staan de volgende mensen al in de deuropening. Dit keer een echte dokter met nog iemand erbij. Ze stellen zich netjes voor aan mijn vader en leggen uit wat ze komen doen. Ondertussen worden we voorzien van koffie met warme melk en koekjes. Heerlijk hoor, het lijkt bijna wel een hotel.

De dokter vraagt mijn vader het hemd van het lijf. ‘Wat voor dag is het vandaag?’ Eh… dat weet ik niet.’ ‘Wie regeert ons land?’ ‘Willem de Derde natuurlijk!’ ‘Heeft u vroeger gerookt?’ ‘O ja, wel 46 jaar lang. Maar zes jaar geleden ben ik ermee gestopt.’ Ik rol bijna van mijn stoel van verbazing, ik kan me niet heugen dat ik mijn vader ooit heb zien roken! Maar dan moet ik mee de andere onderzoeker, terwijl de arts nog wat testjes bij mijn vader gaat doen. Deze meneer vraagt op zijn beurt mij het hemd van mijn lijf. Sommige vragen weet ik niet eens, zoals welke opleiding heeft uw vader precies gedaan? Eh tja, wie was er hier nou vergeetachtig…?

Weer terug bij mijn vader zit de dokter er nog. ‘Het is klaar hoor. We gaan alle resultaten bespreken en dan komen we gauw weer terug’, belooft hij. Het is kwart over 11. Mijn vader gaat voor de zoveelste keer naar de wc (zenuwen), en dan begint het wachten.
‘Sneeuwt het nou?’ vraagt hij als hij naar buiten kijkt. Nee, gelukkig niet. Er staan een paar bomen in bloei en daar vliegt de bloesem van in het rond. Op het groene dakje aan de overkant scharrelen wat meeuwen en kraaien, op zoek naar eten.
Over eten gesproken, wij krijgen ook wel trek. Ik vis een paar krentenbollen uit m’n tas en die gaan er zo in. Daarna vermaken we ons met een tijdschrift dat ik meegenomen had, en een fotoboekje. Er zitten foto’s in van heel vroeger, toen ik baby was, tot en met de afgelopen kerst. De eerste reeks foto’s herkent mijn vader zonder enige moeite, maar met de laatsten kan hij weinig.
‘Wat is dit, één of andere schoolfoto?’ zegt hij. Schoolfoto? Het zijn Gerard en onze kinderen! ‘Maar er staat een jongen naast jou die ik niet ken…’ probeert m’n vader nog.
Arme papa, er vallen echt gaten in zijn geheugen. Wat de dokter ook komt vertellen, voor mij is het duidelijk dat hij niet meer de papa is van 10 jaar geleden die alles nog wist en kon.

Na bijna twee uur (!) wachten komt de dokter eindelijk weer, met de geriater die alles beoordeeld heeft. Zij ziet er vriendelijk uit. ‘Hoe gaat het met u?’ vraagt ze mijn vader op de man af. ‘Prima hoor, ik kan alles nog!’ glimlacht hij. ‘Nou ja, soms vergeet ik even wat, maar meestal niet hoor’.
Ik zie aan de gezichten al dat zij daar anders over denken. De geriater neemt het voortouw, en vertelt hem dat ze helaas denken aan dementie.
‘Dementie?!’ Ik zie mijn vaders onthutste blik. De dokter legt hem uit waarom ze daaraan denken. Mijn vader schrikt, hij wordt ter plekke bijna kleiner… Wat zeggen ze allemaal, zie je hem denken, ik red me toch? En wat nou dan, mag ik geen auto meer rijden? ‘Maar dat kan ik best, het is maar een klein eindje naar de winkel’ sputtert hij tegen. Toch zijn de artsen op dit punt onverbiddelijk.
Op de vraag van de dokters hoe dit voor hem is, komt nog een aardig antwoord. Maar ondertussen… zijn houding en blik vertellen een heel ander verhaal. Op deze uitslag had hij duidelijk niet gerekend! Verslagen loopt hij even later het ziekenhuis weer uit. Dementie. Er zal een hoop gaan veranderen voor hem de komende tijd.