Thuiszorg

‘Dit is helemaal geen goed nieuws!’. Mijn vader leest de brief die de dokter uit het ziekenhuis hem mee heeft gegeven nog eens door. Zo gaat dat tegenwoordig; geen onleesbaar krabbeltje voor de huisarts, maar zwart op wit een samenvatting van wat je mankeert en wat de adviezen zijn. Best duidelijk allemaal, maar ook confronterend. Zeker voor een oude man die steeds goed door de APK van bejaarden heen kwam, zoals hij dat zelf altijd noemde.
Het advies om geen auto meer te rijden, slaat in als een bom. ‘Wie heeft dit onderzoek eigenlijk aangevraagd?’ vraagt mijn vader achterdochtig. Ik blij dat we de huisarts de schuld kunnen geven, die heeft hem tenslotte doorgestuurd naar het ziekenhuis. En al ben ik het eens met het advies, het is zielig om m’n vader zo te zien tobben. Het is ineens gedaan met al zijn zelfstandigheid.

Als het vuil is, pak ik zelf de stofzuiger wel!

Een week later zit ik weer bij m’n vader. Dit keer voor een intake met de thuiszorg. Vroeger dan afgesproken wordt er aangebeld, en staan er twee dames op de stoep. ‘Wie zijn dat?’ vraagt mijn vader. Maar de dames introduceren zichzelf al en komen binnen. De oudste neemt het voortouw en stelt een heleboel vragen. Ze praat met een volume alsof mijn vader stokdoof is, wat hij helemaal niet is. ‘Heeft u maar 2 uur huishoudelijk hulp? Dat is niet veel!’ roept ze door de kamer. Mijn vader verdedigend: ‘Nou, ik vind het genoeg hoor. En als het vuil is, pak ik zelf de stofzuiger wel!’ Op de vraag hoe het met wassen en aankleden gaat, is het antwoord: ‘Prima’. Maar dan kom ik tussenbeide, want zo prima gaat het niet. Hij loopt wel heel vaak met dezelfde kleren rond en douchen is er al tijden niet meer bij. ‘Maar ik vervuil heus niet hoor!’ zei m’n vader pas nog. De thuiszorg weet dat al, maar ze doen alsof ze het voor het eerst horen. ‘Lijkt het u niet lekker om wekelijks te douchen? Dan komen wij daarbij helpen!’ Hulpzoekend kijkt m’n vader mij aan, wat moet hij daar nou op antwoorden?
‘Nou eh, als dat nodig is, dan moet het maar’, geeft hij aarzelend toe.
Als ze weg zijn, raakt hij er niet over uitgepraat. ‘Wie waren dat nou?’ Dat waren mensen van de thuiszorg pap, die komen je voortaan helpen douchen. ‘Oh. Dat is raar, dat mensen me gaan helpen douchen! Ik ben toch niet ziek? Nou ja, het zal de leeftijd wel zijn. Vort maar’. Hij praat meer tegen zichzelf dan tegen mij.

Geen shampoo

De week daarna komen ze al voor het eerst. Ik ben benieuwd. Ik hoorde van een vriendin dat haar moeder beslist niet gedouchd wilde worden, en heel kwaad werd als de thuiszorg kwam. Stel je voor dat mijn vader ook boos wordt, wat moeten we daar dan op verzinnen? Zodoende zette ik me schrap toen er een telefoontje kwam van de thuiszorg, op de ochtend dat ze geweest waren.
‘Het is gelukt hoor!’ zegt een jonge stem. Iedereen lijkt wel jong tegenwoordig, maar dat terzijde. ‘Uw vader had alleen geen shampoo’. Oeps, daar had ik helemaal niet aan gedacht om naar te kijken. Waar wast hij zijn haar dan eigenlijk mee de laatst tijd?
Maar er is meer. ‘En dan nog wat, ik heb uw vader gewogen en hij weegt nu maar…kilo.’ Ze noemt een getal.
Daar schrik ik echt van! Het leek me pas al niet zoveel in het ziekenhuis, en nu weer een paar kilo eraf? ‘Misschien moeten we de huisarts maar bellen’, stelt ze voor. Dat lijkt me een goed plan, huisartsen weten meestal wel raad. Nu maar hopen dat die snel wat regelt.

Diëtiste

Een paar dagen later heb ik nog niets gehoord, en mijn broer ook niet. Ik zoek het verslag van de thuiszorg erbij. Daar lees ik tot mijn verbazing: ‘Dochter gaat contact opnemen met de huisarts’. Oh, ik dacht dat zij dat gingen doen? Gauw bellen dan maar naar die huisarts! Die is er niet, maar zijn assistente wel. Zij doet niet moeilijk en schrijft een verwijzing voor een diëtiste. Daar moet ik contact mee opnemen om de kennismaking in gang te zetten. Wéér iets erbij! Het houdt voorlopig niet op met zorgen en regelen…Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Met twee broers en een zus, en buren die een handje meehelpen, komen we voorlopig nog een heel eind.