Spagaat

De eerste stofwolken van de klap ‘onze pap heeft dementie’ zijn opgetrokken. Het is inmiddels zes weken geleden dat de diagnose werd gesteld. Dat lijkt niet veel, maar er is al aardig wat in gang gezet. Hij wordt nu geholpen met badderen en schone kleren uitzoeken, met boodschappen doen en met het huishouden. Verschillende buren houden een oogje in het zeil. Wat we nog niet hebben, is een casemanager. Ik heb al een paar keer tegen de Thuiszorg gezegd dat we graag kennis met haar maken, maar dat is nog niet gelukt. ‘Ze is heel druk,’ zei de telefoniste. Dat geloof ik! Maar ik heb het ook druk, en sommige dingen lopen nog niet helemaal.

Eigenlijk zit ik in een soort spagaat, alsof er aan alle kanten aan me getrokken wordt. Ik heb namelijk nog meer te doen dan mantelzorgen. Thuis lopen er een paar pubers rond die ook graag aandacht willen. ‘Ga je nou alweer naar opa?’ vraagt Janine. Het is al de vierde keer in korte tijd. ‘Opa heeft nu hulp nodig’, leg ik uit, er is veel te doen. Maar eigenlijk is er thuis ook veel te doen. De was, de boodschappen, de administratie… het meeste blijft liggen als ik er niet ben.

Gerard heeft een drukke baan met onregelmatige diensten, dus begrijpelijk dat hij niet aan klussen toe komt. Opruimen is niet zijn sterkste kant en onze pubers kunnen het ook niet (sorry jongens). Dus mopper ik vaak als ik weer thuis ben: ‘Wat een zooitje hier, het huis van mijn vader is een stuk opgeruimder dan het onze!’ Hij mag dan veel vergeten, maar de afwas wordt altijd direct na het eten gedaan. Altijd een leeg blinkend aanrecht daar. Verder raapt m’n pa elk pluisje of blaadje dat toevallig naar binnen is gewaaid, meteen op. Daar kunnen we hier nog wat van leren!

Aan de andere kant is het bij hem ook niet perfect. Als ik de was op wil hangen, valt zijn wasrek van ellende bijna uit elkaar. Verder kan ik nergens knijpers vinden. Mijn vader rommelt wat in de garage en komt met een stokoud huishoudschort terug. Volgens mij is dat nog van mijn moeder geweest! (zij is overleden in 1988)
In het muf ruikende schort vind ik een stel schimmelige knijpers. Daar kan ik de schone was toch niet aan hangen… Ik borstel ze eerst maar eens flink af onder stromend water, en leg ze de hele dag in de zon te drogen. Dit tot verbazing van mijn vader; wassen is duidelijk niet zijn hobby. De wasmachine lekt trouwens, constateer ik. Er is nog een andere kraan die lekt en wat ligt er een stapel oud papier in de garage!

Als ik niet oppas, ben ik de hele tijd aan het rennen bij mijn vader, terwijl ik me ondertussen bezorgd maak of mijn pubers thuis nog ìets aan hun huiswerk doen. Wacht eens, ik moest rustig aan doen van mijn fysiotherapeut. Ik heb nog steeds een restje corona in mijn lijf; ben nog steeds sneller moe dan normaal.

Dan zijn daar nog onze volwassen kinderen, die ook zo hun eigen problemen hebben. Bij de één is de wasmachine kapot, dus de was komt tijdelijk weer bij mams. De ander zoekt een betere baan, de derde moet andere woonruimte hebben eind juni. Bovendien moet ze nog een stageplaats vinden, en dat blijkt moeilijker dan gedacht.

Maar wacht even, ik kan meer dan zorgen of me zorgen maken! Over een maand is het feest bij onze oudste dochter en haar vriend. Zij worden allebei dertig, een prachtige leeftijd. Daarbij kunnen ze nu eindelijk een house warming party geven, dat was door corona steeds uitgesteld. Last but not least is er bij hen een kleintje op komst 🙂 🙂 🙂 Wij worden dus opa en oma, wat een super nieuws! Of dat nog meer spagaat wordt of niet, ik wacht het rustig af. Op naar een nieuwe fase.