Voor je kind doe je alles, toch?!

‘Nog een klein stukje… Nee, even wachten. Okay, even volhouden nu, nog een paar centimeter naar voren en dan duwen!!!’
Ik zweette me kapot en hield de trapleuning stevig vast. Hoe lang ging dit nog duren? ‘Ik hou het bijna niet meer vol, Gerard!’, klaagde ik. Het leek wel een bevalling!

Voor alle duidelijkheid, hier werd geen kind geboren. Gerard en ik waren bezig om de spullen van Willemijn te verhuizen en nu waren we bij het zwaarste stuk beland: de diepvries. De diepvries moest naar beneden door een smal trapgat en dat was ongelofelijk zwaar. Helemaal geen werk voor iemand met een niet al te stevig lijf zoals ik… vraag ook niet hoe we het voor elkaar hebben gekregen! Ik vertrouwde blindelings op de aanwijzingen van Gerard, anders had ik ‘m zeker uit m’n handen laten vallen of na de eerste mislukte poging al opgegeven. Wonder boven wonder kregen we hem heelhuids de trap af. Daarna moest ‘ie nog naar de boedelbak getild worden, maar dat was een stuk makkelijker.

‘Waar haal ik de energie toch vandaan?’, heb ik me herhaaldelijk afgevraagd. Het was zonnig en warm, binnenshuis 25 graden. We hadden koffie mee en water en heel veel broodjes. Maar het was zo warm, dat we alleen maar dorst hadden en ijsjes uit de diepvries aten. Dochterlief kon zelf niet bij de verhuizing helpen. Gelukkig had ze wel een briefje geschreven met duidelijke instructies. En – ook gelukkig – had ik al eerder die week geholpen met inpakken en haar nieuwe kamer gezien. Een tijdelijke kamer wel te verstaan, voor één of twee maanden. Maar in elk geval wist ik de weg van huis A (in L.) naar huis B (in O.) Dat was maar goed ook, want we reden er alsnog zo voorbij. En draaien en keren met een beladen boedelbak is ook een kunst.

We werkten als paarden met z’n tweeën. Na vier en een half uur sjouwen stond alles ingepakt. Nog weer drie uur later stond alles in haar nieuwe kamer. Pfffff! Ondertussen stroomden er appjes binnen van de jongste twee die thuis waren. De één ging zwemmen bij de Rijn, of dat goed was (‘Nou okay, maar alleen binnen de paaltjes). De ander was naar de stad gegaan en niet lekker geworden… Of we haar misschien op konden halen? Nou nee, we zaten 120 kilometer bij haar vandaan… Gelukkig is ook dat opgelost. Grote broer sprong bij – maar was nog onderweg – en onze buurman was bereid om haar op te halen met de fiets. Zij hielden een oogje in het zeil, wat voldoende geruststelling was voor Janine om weer op te knappen. Heerlijk om terug te kunnen vallen op goede buren en familie!

Toen ik die dag bezig was met sjouwen, kon ik nauwelijks geloven dat ik dit allemaal aankon. Ik had me toch maanden moe door de dagen gesleept vanwege corona?! Ik was me pas beter gaan voelen sinds ik bij een fysiotherapeut ging ‘revalideren’. Stap voor stap ging het vooruit, met de nodige terugvallen. Naar m’n lichaam luisteren was het allerbelangrijkste wat ik moest doen. En dat lichaam was ongelofelijk moe en had heel vaak spierpijn. Ik heb nog nooit zoveel geslapen als de laatste tijd. Maar het hielp.
Die les hoop ik nu mijn leven lang onder de knie te hebben (heb ik me weleens eerder voorgenomen…)

Wat me ook veel energie gaf, was voor WIE ik het deed. Voor mijn kind! En voor je kind doe je toch alles?! Je draagt haar negen maanden onder je hart, je zet haar op de wereld door een oerkracht die je niet achter jezelf gezocht had. Je geeft haar borstvoeding, papjes, fruit. Je doorstaat slapeloze nachten. Je zorgt voor haar en je koestert haar alsof je leven ervan af hangt. En op een dag is ze 24, moet ze alweer een studentenhuis uit (omdat ook deze verhuurder het gaat renoveren), is ze zelf zo druk en gestrest en kan er niemand anders helpen. Dat was precies wat ons kracht gaf om die verhuizing te doen.

De dagen erna was ik gesloopt… overal spierpijn en heel erg moe. Toch was ik voldaan over de klus die we toch maar even hadden geklaard. Gerard was ook moe, evengoed moest hij de dag daarna om vier over vijf z’n bed uit. En drie dagen later hadden we een jarige dochter ver weg én een jarige dochter in huis, volgende programmaonderdeel. Maar eind goed al goed; Willemijn zit er lekker bij in haar tijdelijke kamer en de verjaardagen zijn inmiddels weer achter de rug.
We hopen snel bericht te krijgen van een definitieve kamer voor Willemijn en dan gaan we gewoon weer verhuizen! Maar met een diepvries, stoelen en loodzware dozen sjouwen, dat doe ik niet meer, daar moet ze maar sterkere mensen voor regelen. Laat eventueel maar horen als je je aangesproken voelt 🙂