IJskoud

Ik zit al sinds jaar en dag op Facebook, ooit begonnen door anderen, die zeiden dat het zo leuk was. Die anderen zijn inmiddels allemaal allang vertrokken, maar ik blijf, als een soort trouwe klant. Waar moet ik mijn blogs anders publiceren? Op Instagram? Daar willen mijn tieners mij niet zien. Op Twitter dan? Nee, saai. LinkedIn kan er nog net mee door. Al vind ik mijn emotionele verhalen en belevenissen eigenlijk niet passen op zo’n professioneel platform. Toch worden mijn blogs er wel gelezen. Dus, zolang niemand er bezwaar tegen heeft, maak ik er dankbaar gebruik van.

Maar goed, waar gaat het vandaag over. Hierover: ik had een paar foto’s op Facebook gezet waar ik met mijn zonen op de schaats stond. Prachtige plaatjes van een bijzondere middag! Wat je echter niet ziet aan zulk soort foto’s, is dat ik het ongelofelijk koud had de week ervoor, en daar doodmoe en somber van werd.

Normaal gesproken vind ik winters wel leuk. Lekker die frisse lucht, mooie foto’s maken van sneeuw en ijspegels aan de dakrand. Close ups van bevroren blaadjes, tintelende vingers als je weer binnen bent. En hopen dat je na een aantal nachten vorst misschien wel kunt schaatsen! Fanatiek ben ik nooit geweest, maar ik kan er altijd wel van genieten. Maar dit jaar lukte me het niet om er vrolijk van te worden, hoe mooi het er ook uit zag buiten. Want ik had het alsmaar koud… Binnen stond de verwarming laag, dus was het daar koud. Op zolder waar wij slapen, was het nog kouder: 12 graden wees de thermometer aan. En buiten was het helemaal ijskoud!

Natuurlijk kon ik de verwarming op 20 zetten of nog hoger, maar ik wilde me niet laten kennen. Kom op, zo erg kon het niet zijn! We zaten niet in schuilkelders, we hadden heel de dag elektriciteit en warme kleren. Niet zeuren, gewoon in beweging te blijven. Ik deed binnen allerlei klusjes om maar actief te zijn. Ik ging expres buiten in de vrieskou blikjes en rotzooi oprapen met mijn prikstok van Wageningen Schoon. Ik zei tegen mezelf dat het niet zo koud was als het leek, gewoon een kwestie van rustig doorademen en aandacht op andere dingen richten. Totdat ik er doodmoe van werd, en alleen nog maar onder ons dubbeldikke dekbed wilde liggen…Ik kon me niet voorstellen waarom ik ooit nog zou willen schaatsen, al mijn energie ging al op aan op temperatuur blijven!

Tot overmaat van ramp moest ik zaterdag rijden voor voetbal. Gerard moest werken en ik had het rijschema zelf gemaakt, dus ik kon er echt niet onderuit. Ik hoopte hard dat de wedstrijd afgelast ging worden vanwege ijzel, maar dat gebeurde niet. Treurig zat ik van tevoren koffie te drinken en te bedenken hoe erg het zou zijn. Dat leverde me in elk geval een dikke knuffel op van dochter Willemijn, die als enige in huis medelijden met me had. Poor me! Maar het begon toch goed; het was een gezellige rit met die 15-jarige jongens achterin. Stuk voor stuk bezig met hun mobiel, maar vrolijk en zin in een potje voetbal. Ik raakte de weg niet eens kwijt. We waren er zelfs eerder dan ploeggenoten, terwijl die ons inhaalden op de snelweg.

De coach vertrok met de jongens naar hun kleedkamer, en wij – de chauffeurs – liepen naar de kantine. Op naar de koffie, zolang de jongens nog niet aangemoedigd hoefden te worden. Eén vader kende ik allang, een ander zag ik voor het eerst, een derde kwam later. De tweede vader bleek ontzettend veel verstand te hebben van voetbal. Hij had ook een duidelijk visie op het beleid van ‘onze’ voetbalvereniging, iets waar ik niet eens over nadenk. Ik werd moe van het gepraat en had erg veel zin om gewoon een boek te lezen. De cappuccino was lauw en waterig, en de wc’s stonken typisch zoals ze bij veel voetbalverenigingen stinken. Bah bah bah. Maar ik ging gauw naar buiten met de anderen, om onze dappere boys aan te moedigen. Je zou maar moeten voetballen, terwijl de sneeuw nog op de takken ligt en de temperatuur rond het vriespunt schommelt.

Het was best een spannende wedstrijd. De jongens hadden dit seizoen alle wedstrijden verloren, op één na. Maar vandaag hadden ze de geest. Ze kwamen zelfs op voorsprong te staan. De emoties liepen over en weer hoog op bij beide partijen. ‘Wat doe je nou?!’ ‘Loop niet te zeiken man!’ ‘Wat een k*tschot…’ ‘Die rotscheids ook’ ‘Het lukt vandaag niet coach, mag ik ergens anders staan?!’ enzovoorts. Bewondering voor de coaches, die de gemoederen steeds wisten te bedaren.

In de tweede helft gebeurde er een hoop. Het werd 1-1, en toen werd het 2-1, met dank aan mijn zoon. ‘Maak een foto, maak een foto!’ stond de vader met verstand van voetbal naar mij te roepen. Maar het lukte niet! Ik was verkleumd en mijn telefoon blijkbaar ook, ik kreeg het niet voor elkaar. Ik heb wel staan juichen, maar een foto van Maartens fantastische schot heb ik helaas niet kunnen maken. ‘Jij bent eigenwijs zeg!’ merkte dezelfde vader op. Terwijl ik even diep adem haalde om mezelf te verweren, nam de andere vader het voor me op. ‘Kijk, het is voor veel mensen onmogelijk om in het moment te zijn en tegelijk met hun mobiel bezig te zijn.’ legde hij uit. ‘Het is het één of het ander’. Ik keek hem dankbaar aan, dat was het precies.

Helaas zakten onze jongens een beetje in. Daar maakten de anderen dankbaar gebruik van. Het werd 2-2. Maarten kreeg nog twee geweldige kansen en de tegenpartij kreeg een penalty, maar alle jongens waren moe want er werd niets meer gescoord. Het zat er weer op! Mijn hele lijf was stijf van de kou, ondanks koffie, thee en gratis erwtensoep. Niets hielp. Pas uren later werd ik weer warm, nadat ik allang weer thuis was en een poos had geslapen.

Kun je je voorstellen dat ik de dag erna dik ingepakt op de schaats stond? Was er een wereldwonder gebeurd ’s nachts? Nee. Onze oudste sportieve zoon belde op wie er mee ging schaatsen, en ineens kreeg ik zin om een beetje lol maken. Ik trok 3 lagen over elkaar plus mijn dikste wollen trui, een wollen maillot onder m’n trainingsbroek, mijn warmste shawl, muts en handschoenen en zowaar kreeg ik het warm die middag!

Inmiddels is het een week verder en is het hier buiten zo zacht als wat. Ondertussen maken ze zich in Amerika op voor de koudste kerst ooit. Overdag min 20 en op sommige plekken min 40…daar stelde ons koude weer van vorige week niets bij voor!

Beste lezer, ik waardeer het enorm als je mijn lange blog tot zover hebt willen lezen. Ook geen punt als je alleen de eerste of laatste alinia leest. Ik word waarschijnlijk nooit beroemd, maar ik geniet zo van schrijven. Dank voor het lezen dus! Mijn problemen stellen weinig voor vergeleken bij veel andere dingen, maar ik ben een gevoelsmens. Het zijn bij mij pieken en dalen, net als de temperatuur buiten. Hollen of stilstaan.

Hele fijne feestdagen gewenst allemaal!!!