Niet thuis

Na alle verhalen over mijn vader, zou je bijna vergeten dat wij opa en oma zijn geworden van een prachtig kleinkind! Zelf zijn wij dat absoluut niet vergeten natuurlijk. De volgende paar blogs ga ik daarover schrijven, want het is ongelofelijk hoe snel dat mannetje zich ontwikkelt. Maar vandaag nog een keer de schijnwerpers op mijn vader.

Ik heb een foto waar ik op schoot zit bij een heel oude meneer. ‘Net 4 en bijna 92′, staat erbij geschreven in het fotoalbum. Die oude meneer was mijn overgrootvader die de hoge leeftijd van 97 jaar heeft bereikt. Inmiddels is mijn vader ook overgrootvader en heeft hij zijn eerste achterkleinkind ook op schoot gehad. Dat was nog voor het slechter ging met hem. Ik heb een paar prachtige foto’s van pa met kleine Bobbie op schoot. Wat een kostbare momenten om te onthouden!

Inmiddels woont m’n vader nu een paar weken in het verpleeghuis. En het gaat goed! Hij laat zich goed verzorgen, hij eet weer met smaak alle eetmomenten mee. Hij zit lekker op zijn stoel in de huiskamer een krantje te lezen of tv te kijken. Of zelfs aan de wijn, samen met ‘de dames’. De dames krijgen elke middag een glaasje wijn als ze willen, alcoholpercentage nul punt nul. Mijn vader drinkt gezellig mee, maar dan wel normale wijn uit zijn wijnvoorraad van thuis. Ik keek er van op dat dat mocht in een verpleeghuis. ‘Waarom niet?’ zeiden ze daar. Hij mag zelfs een borreltje drinken als hij wil, hij is er oud mee geworden dus wat kan het nu nog voor kwaad? Wel met mate uiteraard, maar daar letten de verzorgers wel op.

Tot mijn verbazing heeft m’n vader al een paar keer meegedaan met de spelletjesmiddag. Thuis wilde hij dat niet meer, na de dood van z’n tweede vrouw (2019). Als we als kinderen voorstelden om een spelletje te doen, zei hij dat hij daar te oud voor was. Hooguit kreeg een kleinkind hem zo ver. En nu doet hij met plezier mee, en vertelde trots dat hij gewonnen had met Rummicub! Verder doet hij ook mee met de wekelijkse gym; nog ongelofelijker. Thuis trok daar hij minachtend zijn neus over op. Bejaardengym? Hem niet gezien! En wat lees ik nu in het verslag: ‘Meneer deed fanatiek mee met sport en wil volgende week weer komen’. Hoe krijgen ze dat daar voor elkaar dat hij plotseling wel dingen meedoet?

Ik moet eigenlijk best wennen aan alle veranderingen. Eerst heb je een vader die achteruit gaat, heb je veel zorgen, is er veel hulp bij hem over de vloer. Een oude vermoeide vader die de halve dag zit te slapen in zijn stoel. En dan verhuis je hem naar een beschermde woonomgeving, en ineens leeft hij weer op! De verzorgenden zijn lief, hij schikt zich in zijn lot en oogt tevreden. Mooier kun je het niet krijgen toch?

Waarom knaagt er dan iets in me? We mogen ten allen tijden bellen en langskomen, maar de afstand maakt dat langskomen niet al te vaak kan. Dus bel ik af en toe, dat is leuk. De verzorgenden lopen dan met telefoon en al naar mijn vader. Hij weet niet meer zo goed hoe dat ding werkt, maar herkent mijn stem meteen. Laatst belde ik weer eens op, maar toen was hij niet thuis. Niet thuis? Hoe bedoelt u? De verzorgende vertelde dat m’n vader met anderen met de bus mee was voor een uitje. Ze waren op excursie naar de Waterleidingduinen. Oh, dacht ik, wat leuk! Maar waarom weten wij daar niets van? Ik voel me haast overbodig. Hetzelfde gevoel heb ik soms als kennissen vertellen hoe leuk de bezoekjes bij mijn vader zijn…

Ik snap niet helemaal waarom ik moeilijk zit te doen. Gun ik hem zijn pleziertjes niet of zo? Fijn toch dat hij nu zoveel te doen heeft! Zoveel dat hij zelfs niet thuis is, als ik opbel…En geweldig toch dat mensen naar hem omkijken en hem een plezierige ouwe dag bezorgen? Dat is het zeker en ik ben er echt blij mee! Maar het is dubbel. Ons ouderlijk huis voelt niet meer als ons thuis, nu papa er niet meer woont. We komen er nog wel, maar de ziel is eruit. En het nieuwe huis is ook wennen. Er zijn gewoonten die voor de leiding overduidelijk zijn, maar voor een nieuweling en zijn familie niet. Soms is dat een beetje zoeken.

Komt tijd, komt raad. Die pa van ons wordt nu goed verzorgd, en daar gaat het om. Wij zullen er vanzelf aan wennen dat hij niet meer helemaal ‘van ons’ is. En dat uitje naar de Waterleidingduinen vond hij zo geweldig, dat hij het nu nog weet! Is dat niet bijzonder als je zoveel vergeet?