Een roze wolk

Op de dag nadat ik oma werd, moest ik met onze jongste naar de tandarts. Het liefst was ik natuurlijk onmiddellijk naar ons kleinkind gereden, maar gevoelige kiezen hebben ook zorg nodig. Normaal ben ik vol aandacht voor wat de tandarts te melden heeft (‘Vaker poetsen meisje, gebruik je wel een elektrische tandenborstel? Flos je weleens?’) enzovoorts. Maar vandaag zat ik alleen maar naar foto’s te kijken die Irene naar ons had gestuurd. ‘Ik ben oma geworden!’ zei ik vol trots tegen de tandarts en haar assistente. ‘Leuk hè!’ Natuurlijk vonden zij het leuk, maar we kregen toch nog wat poetsinstructies mee.

’s Middags was het eindelijk zover. Met z’n drietjes – Gerard, Janine en ik – reden we naar het nieuwe gezinnetje. Hoe zou ons kleinkind eruit zien en hoe zou Irene eraan toe zijn? Zodra we de straat in reden, zagen we een ooievaartje op de oprit staan met een mutsje op. Duidelijk: daar moesten we zijn! Een vrolijke kraamverzorgster deed open en liet ons binnen. Ze deed de afwas en vulde ondertussen een verslag in. We hoorden Bobbie in de verte al huilen. Ik vroeg hoe het ging. ‘Ze doen het hartstikke goed’, was het antwoord. ‘Gaan jullie maar gauw naar boven hoor!’

Als kind mocht ik weleens met mijn moeder mee op kraambezoek. ‘Rustig zijn Rineke!’ werd me van tevoren op het hart gedrukt. Op m’n tenen liep ik dan de slaapkamer binnen, waar een serene stilte hing. De moeder zat in een mooie nachtjapon op bed, de baby lag te slapen in een wiegje in een hoek, en de vader was er eigenlijk nooit. Ik vond het altijd prachtig. Maar nu zou ik de slaapkamer binnenlopen van mijn eigen dochter. Het meisje dat ik voor mijn gevoel nog maar pas gekregen had, was nu zelf moeder geworden!

Tot mijn verbazing lag niet alleen zij op bed, maar papa Simon ook. En niet Irene lag trots met de kleine Bobbie in haar armen, maar Simon! Het zag er prachtig uit maar ik was ook eventjes in de war… en ik hoop dat ze dat niet gemerkt hebben… Al snel werd me duidelijk waarom ze dit zo deden; dit was om de hechting te bevorderen. Niet de hechtingen van de bevalling, maar de hechting van vader en zoon. Bobbie was een beetje onrustig. Irene had geprobeerd hem aan de borst te laten drinken, maar dat lukte nog niet zo goed. Nu probeerde Simon hem te kalmeren, en met succes! Intussen kwam de kraamverzorgster ook nog even boven om dag te zeggen, en een heleboel instructies voor de komende nacht te geven. Onze Janine wist niet hoe ze het had, zoveel nieuwe prikkels! Het duurde dan ook niet lang, of zij vertrok naar een rustiger kamer. Gerard en ik voorzagen onszelf van koffie en beschuit met muisjes, daar had de rest het veel te druk voor. En waarom ook niet? De inzichten van hoe een kraamtijd eruit hoorde te zien, zijn flink veranderd in dertig jaar. En dat is maar goed ook! Vaders kunnen ook troosten en vaders mogen ook moe zijn. Maar uiteindelijk draait alles om de pasgeboren baby, net als vroeger.

Ondertussen was de rust weergekeerd in de kraamkamer, en mochten we Bobbie in onze armen nemen. Wat een fantastisch moment! Ik was zo ongelofelijk blij, dat ik er bijna verlegen van werd. Bobbie lag even wat te pruttelen, gaapte uitgebreid en deed toen zijn oogjes open. ‘Hallo!’ zei ik enthousiast. ‘Wat is dit nou hè? Ik ben jouw oma, één van de twee.’ Bobbie keek me ernstig aan en gaapte nog een keer. ‘Nou, je hoeft het nog niet te onthouden hoor’ zei ik. Ik wiegde hem zachtjes heen en weer terwijl hij me nog steeds geboeid aan zat te kijken. Niet te geloven toch, daar zat ik met mijn wakkere kleinzoon van nog geen 24 uur oud! Opa Gerard kreeg hem natuurlijk ook in z’n armen, en ook hij maakte rustig kennis met Bobbie. Wat een prachtig ventje! Daarna vond Bobbie alle aandacht welletjes, en mochten zijn mama en papa zich weer over hem ontfermen.

Ik had moeite om afscheid te nemen van het drietal. Gelukkig zou ik ze gauw weer zien, als ik met onze grote jongens zou komen kijken. Voordeel van een groot gezin! Als in een roze wolk reden we die middag weer naar huis. Het leek wel of ik zelf een baby had gekregen, maar dan relaxter. Geen naweeën, geen vermoeiende kraamvisite… Geen getob met nachtvoedingen en gepieker of hij wel goed groeit. Ik kon geen genoeg krijgen van alle foto’s en filmpjes die eerste dagen. Nog steeds niet trouwens. Het is zo mooi om je eigen dochter te zien veranderen in een lieve moeder, en onze sterke schoonzoon in de rol van zorgende vader.

Oma worden is voor mij naast moeder worden één van de mooiste dingen in m’n leven. Maar geluk is ook kwetsbaar, het kan zomaar veranderen. Roze wolken drijven voorbij. Dat realiseer ik me nu nog meer dan toen ik zelf kinderen kreeg. Je kind wordt ziek of je baan houdt op, je huis stort in…wat kan je allemaal wel overkomen als mens? Het is maar goed dat niemand van tevoren weet hoe zijn of haar leven zal verlopen. En toch, koester die momenten dat je gelukkig bent, koester het kind dat in je armen ligt. Of dat nu letterlijk is, of figuurlijk…