Stilstaande klokken (Senioren Service 2)

Een beetje zenuwachtig trok ik mijn jas aan. Nu zou het echte werk beginnen! Een paar uur optrekken met een voor mij nog onbekende vrouw die ook nog doof was, kon weleens een uitdaging worden. Maar goed, hier had ik voor getekend, dus hier ging ik voor.

‘Wat leuk dat u er weer bent!’ zei mevrouw van D. Ze rommelde wat in de keuken. ‘Maar u bent veel vroeger dan ik gedacht had!’ Ik keek op mijn horloge. ‘Dit is toch echt de tijd die we afgesproken hadden hoor, vorige week’. Ze haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet meer. Maar komt u verder, dan drinken we samen gezellig koffie’. Zo gezegd, zo gedaan. Mevrouw had er heerlijke koekjes bij van een goede bakker in de stad. Ze was er trots op dat ze die daar zelf onlangs gehaald had. Ik vond het ook knap. Nu moest ik het onderwerp boodschappen doen ook meteen maar aankaarten. De dochters van mevrouw zouden het erg fijn vinden als iemand anders die taak van hun zou overnemen. Ik probeerde dat uit te leggen, maar mevrouw liet zich niet ompraten. ‘Nee hoor, dat doen mijn dochters altijd. En dat gaat prima zo!’ Er was geen speld tussen te krijgen.

Ik keek wat rond in de huiskamer naar de foto’s. Er stond een foto bij, waarbij één persoon me bekend voorkwam. Ik was benieuwd wie dat was. ‘Is die meneer misschien die en die…?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Jaaa!’ zei mevrouw. ‘Inderdaad, dat is hem. Kent u hem dan ook?’ Ja warempel, ik kende hem ook. Als je al 33 jaar in dezelfde woonplaats woont, kruisen bepaalde mensen blijkbaar weleens dezelfde paden. Mevrouw viel bijna van haar stoel van verbazing. ‘Is het werkelijk waar?’ zei ze. ‘Hoe bestaat het dat wij een gemeenschappelijke kennis hebben! Wat ongelofelijk!’

Ik vond het ook bijzonder, en hiermee was ik helemaal binnen bij mevrouw. Het gaf haar zelfs de moed om iets anders aan te kaarten. ‘De klokken staan stil’, zei ze. ‘Kunt u daar de volgende week misschien eens naar kijken? Ook die in de keuken?’ Het leek mij handig om deze klus maar direct uit te voeren. Eerst bekeek ik de klok in de keuken. Die stond niet stil, maar wees nog de wintertijd aan. Nu snapte ik waarom zij dacht dat ik te vroeg was! Haar horloge liep ook niet goed, zag ik. Ik stelde hem bij. ‘Ach, of het nou twintig minuten eerder of later is… wat maakt het uit?’ zei ze. Tja, als je het zo bekijkt… De grote klok in de kamer kreeg ik helaas niet aan de praat. ‘Geeft niks, ik ga er binnenkort wel mee naar de stad’, zei mevrouw. ‘De juwelier weet precies wat hij eraan moet doen’. Ik kon me niet voorstellen hoe zij – broos vrouwtje met rollator- een grote klok mee kon krijgen. Maar goed, ik liet het maar voor wat het was. Ze had in elk geval weer twee klokken die de goede tijd aangaven. Daarmee werd het tijd voor de lunch.

Mevrouw gaf instructies waar ik alles kon vinden; in de gele kast in de keuken. Er was echter geen gele kast. Er stond broodbeleg op de koelkast, maar geen brood. Ze riep vanuit de huiskamer dat dat in een ander kamertje lag. En ja hoor, daar lag een zak met witte bolletjes. Dat wil zeggen: wit? Eerder groen van de schimmel 😦 Wat een geluk dat ik dat vond en zij het niet op was gaan eten! Gelukkig was er ook ander brood, wat niet over de datum was. En zo konden we samen lekker eten. Mevrouw genoot er zichtbaar van. ‘Ik vind het zo bijzonder’, zei ze een paar keer. ‘Waar heb ik dit nou aan verdiend?’

Aan uw leeftijd mevrouw, dacht ik. En aan het feit dat u zo weinig netwerk heeft. Precies één van de redenen waar Home Instead ooit voor opgericht is. Want zoals zij zijn er zoveel kwetsbare ouderen die dagen alleen zijn, terwijl ze beweren dat het ‘best wel gaat’. Ik ben blij dat ik op deze manier iets voor hen kan betekenen, al zijn het er maar een paar per week.